Indywidualność to postać bardzo konkretnego i bardzo charakterystycznego obrazu życia.
Przykładem takiej krystalizacji są mistrzowie Tao, Zen i innych żywych praktyk wewnętrznych.
Choć zachowują się podobnie, podobnie wyglądają, jednak ich metody pracy z ludźmi, są zawsze jedyne w swoim rodzaju.
Egzystencja znajduje sobie nośniki jednej prawdy, ale sposób docierania do niej i jej wyrażania, zawsze jest indywidualny dla danego człowieka – paradoksalne stwierdzenia, głębia wyrazu, sprzeczności logiczne i ideowe, dwuznaczności, złożoność prostych rzeczy – wszystko to rozpuszcza się w tej sferze doznania indywidualnego.
Jedną z piękniejszych oznak dotarcia do tej sfery są wybuchy poczucia humoru i umiejętność korzystania z niego dla dzielenia się z istnieniem z innymi ludźmi.
