KONTAKT SPOŁECZNY to uniwersalne pragnienie obracania się w towarzystwie ludzi podobnych do siebie. Podstawowe pragnienie kontaktu społecznego tworzy z kolei psychologiczną potrzebę przyjaźni.
Zaspokojenie tego pragnienia daje przyjemność i poczucie przynależności, podczas gdy niezaspokojenie, budzi poczucie osamotnienia.
Wszyscy, choć w różnym stopniu, w zależności od charakteru, poszukujemy towarzystwa. Jeśli stwierdzamy, że nasze życie towarzyskie stało się zbyt intensywne, wymagania związane z interakcjami z innymi, zaczynają być ciężarem – na przykład po kilku dniach nieustannych spotkań handlowych, biznesmen, handlowiec, konsultant, dla którego, to wystarczająca porcja kontaktów społecznych, ma ochotę spędzić jakiś czas w samotności.
Kiedy natomiast mamy za mało kontaktu z innymi, czujemy się samotni. Dlatego też na przykład, po całym dniu lekcji w szkole, nauczyciel ma ochotę spotkać się z kimś w swoim wieku. Idzie więc na imprezę, lub umawia się z przyjacielem lub odpoczywa samotnie.
Każdy z nas dąży do utrzymania w swoim życiu do zachowania swojej własnej równowagi pomiędzy byciem z innymi a swoją prywatnością.
Dwa krańcowe przypadki to:
Ludzie o silnym podstawowym poczuciu kontaktu społecznego – są przyjacielscy, prezentują taki sposób bycia, który przyciąga do nich innych ludzi. Często uwielbiają zabawę i są optymistami.
Typowe dla nich cechy osobowości to uroczy, radosny, ekstrawertyczny, towarzyski, otwarty, serdeczny, dowcipny
Osoby towarzyskie muszą przebywać wśród ludzi nie tylko by się bawić, jest to dla nich podstawowy warunek szczęścia, mają motywację by szukać innych ludzi, poznawać ich i starać zainteresować ich sobą. Nie znoszą dłuższych okresów samotności. Kiedy przebywają w towarzystwie innych ludzi, starają się czerpać radość z tej sytuacji.
Ludzie, którzy chcą mieć wielu znajomych rozwijają swoje umiejętności towarzyskie, by przyciągnąć do siebie innych i podtrzymywać te znajomości. Pragnienie uczestnictwa w życiu społecznym jest tak silne u nich, że odebranie komuś tej możliwości – ostracyzm* – stanowi pewien rodzaj kary.
Ludzie o słabym podstawowym poczuciu kontaktu społecznego lubią samotność. Stronią od przyjęć, rozmów na błahe tematy, nie udzielają się towarzysko, bywają mało zainteresowani ludźmi, których spotykają. Zwykle mają niewielu przyjaciół. Często też wydają się poważni.
Typowe dla nich cechy osobowości to zdystansowany, wycofany, samotnik, introwertyczny, ceniący prywatność, skryty, poważny.
Pragnienie prywatności niekoniecznie musi wskazywać na nieśmiałość, która z kolei często wiąże się zwykle z występującą jednocześnie wtedy potrzebą akceptacji.
Potrzeba prywatności to zupełnie naturalne uczucie, niemające związku z unikaniem kontaktów, obserwowanym na przykład w sytuacjach kryzysowych, czy chorobowych.
Wszyscy od czasu do czasu potrzebujemy być sami, choć niektórzy potrzebują tego bardziej niż inni. Tylko jeśli pragnienie prywatności pojawia się z poczuciem smutku, albo jeśli pojawiają się inne oznaki emocjonalne, można brać pod uwagę możliwość choroby lub zaburzenia.
Z podstawowym pragnieniem kontaktów społecznych mamy do czynienia tylko wtedy, gdy ktoś stara się zaprzyjaźnić z innymi jedynie ze względu na przyjemność przebywania z innymi.
Łatwo pomylić je czasem z pragnieniem władzy, rodziny, statusu, idealizmu, o kórych poczytasz w innych wpisach.
*Ostracyzm (SJP)
- «wykluczenie z towarzystwa lub środowiska osoby, która mu się naraziła; też: atmosfera niechęci lub wrogości otaczająca taką osobę»
- «w starożytnej Grecji: głosowanie za pomocą glinianych skorupek z wypisanym nazwiskiem obywatela, którego należało wydalić z kraju»
