Odwyk, detoks, dobry początek, czas… i co dalej? – to słowa, które często słyszę, gdy ktoś mnie pyta o to, jak radzić sobie z uzależnieniem.
Często polecam filmy, bo w pracy z uzależnieniami i kryzysami, psychologiczna praca z filmem, wprowadza sporo rozluźnienia i łatwiej rozmawiać o tak trudnym temacie, jak własny nałóg, czy trudna, ważna sprawa.
„28 dni” to komediodramat, który jest jednym z tych filmów. Film w ciekawy sposób ukazuje nam rzeczywistość próby wyjścia z nałogu, walki o własne życie. Razem z bohaterką przechodzimy każdy etap odwyku, odkrywając starą prawdę, że uśpione demony przeszłości trzeba ostatecznie wyrazić.
Odwyk i detoks nie dotyczą bowiem jedynie środka uzależniającego, lecz również olbrzymiej sfery wokoło człowieka, przestrzeni, które dotyczą sfer:
Wewnętrznej, Społecznej, Fizycznej, Emocjonalnej, Duchowej – słowem Energetycznej.
Bo 28 dni – to dopiero początek Nowego Życia.
Tak też dzieje się z bohaterką filmu. Pomaga jej w tym ekscentryczny psycholog i kolega z podobnymi doświadczeniami.
Gwen Cummings (Sandra Bullock) to młoda, atrakcyjna dziennikarka, mieszkająca w Nowym Jorku. Jej życie jest kolorowe i zmienne jak w kalejdoskopie. Ciągłe imprezy, biby, zabawy do białego rana… Ku swojemu (nie)szczęściu ma w nich świetnego kompana – cholernie pewnego siebie, nieuleczalnie chorego na skrajną odmianę narcyzmu, chłopaka Jaspera (Dominic West). Gwen jak przystało na duże dziecko nie zna tak szczytnych pojęć jak odpowiedzialność czy rozsądek. Każdy jej eksces kończy się tym samym – kac, kefir i spalony stanik pod łóżkiem.
Miarka się przebiera, gdy kolejne „wejście smoka” serwuje z pasją na ślubie swojej starszej siostry Lily (Elizabeth Perkins). Po dużym szumie wsiada pijana za kółko i ląduje na werandzie pobliskiego domu. Dalszą część jej CV możemy dopowiedzieć sobie sami. Areszt. Sąd. Wyrok. Łagodna Dolina…
