- Kiedy ostatnio dobrze czułeś/czułaś się dobrze przez dłuższy czas w pracy, życiu?
- Jakie jest Twoje ostatnie fajne wspomnienie?
Często boimy się spojrzeć prawdzie w oczy i nazwać po prostu, to, co dzieje się w środku.
Przystosowujemy się „bo tak trzeba”
Dzieje się to powoli, najpierw niewidocznie, kropla po kropli i nawet nie zauważamy, że już nie mamy sił,
Potem tracimy coraz więcej energii, nadziei, coraz bardziej skupiamy się na poprawianiu i racjonalizowaniu, że to TYLKO TROCHĘ, NIC SIĘ NIE STAŁO… NIC SIĘ NIE DZIEJE
Najpierw jest duży lub mały stres, a potem przechodzi w fazę wyczerpania i nasze zasoby znikają, pojawia się kryzys i spala naszą życiową siłę.
Coś co się tli – zabija powoli
3 etapowa reakcja na stres
Etap 1 – reakcja alarmowa
Organizm reaguje na pojawienie się stresora.
System ostrzegawczy organizmu aktywizuje się i mobilizuje jego środki obrony przeciw stresowi.
Jeżeli stresor nie zostanie usunięty organizm przechodzi do stadium drugiego. Ze względu na chroniczny charakter współczesnych stresorów, często przechodzimy do stadium drugiego
Etap 2 – stadium odporności
Wszystkie zmiany fizjologiczne, jakie nastąpiły w stadium alarmowym, utrzymują się nadal.
Organizm nadal stara się zwalczyć skutki stresora – co zużywa naszą energię fizyczną i psychiczną, co sprawia że redukują poziom dostępnych zasobów w przypadku wystąpienia dodatkowych stresorów (w takiej sytuacji wystarczy mały drobiazg który może wywołać niespecyficzną reakcję emocjonalną a nawet kryzys).
Ponieważ organizm jest wyczerpany, można reagować zbyt mocno, ponieważ brakuje zasobów poznawczych i emocjonalnych by uporać się z dodatkową trudną sytuacją.
W tym stadium podejmowane są ostatnie próby zwalczenia stresora przez organizm i jeśli sytuacja stresująca się nie poprawi, to organizm nie może już dłużej prowadzić tej batalii i przechodzi do fazy wyczerpania.
Etap 3 – stadium wyczerpania
Funkcje organizmu spadają poniżej poziomu normalnego (pogorszony stan fizyczny i psychiczny) w tym momencie organizm wymaga wypoczynku i odnowy żeby znów odbudować swoje zasoby.
Jeżeli nie otrzymuje tak bardzo wymaganego wytchnienia, a to się bardzo często zdarza we współczesnym świecie chronicznych stresorów, to te same reakcje które były przystosowawcze w dwóch pierwszych stadiach, w trzecim narażają organizm na ryzyko zachorowania (bóle głowy, udary, choroba wieńcowa, wrzody, otyłość).
Ponadto, długotrwały lub powtarzający się stres może być przyczyną przewlekłych zmian w mózgu które powodują uzależnienia i depresje. Hormony stresowe także oddziałują na mózg, zakłócając jego zdolność regeneracji neuronów, szczególnie w hipokampie
Przystosowanie się nie podnosi odporności, tylko ją obniża i powoli nas osłabia.
Zapraszam czytaj więcej i Poznaj Siebie
„Codzienne małe kroki prowadzą do spełnienia wielkich marzeń” MT
