Często tak jest, że gdy w życiu nie ma kogoś ważnego, możemy czuć się osamotnieni lub … cieszyć się wolnością.
Gdy nie znajdujemy bowiem wsparcia głęboko odczuwanych prawd własnych ze strony innych, możemy czuć się osamotnieni lub zgorzkniali.
Możemy też cieszyć się z faktu, że nasza wizja jest tak silna, by pokonać potężną ludzką potrzebę akceptacji rodziny, przyjaciół, czy znajomych lub kolegów, czy osoby z pracy.
Jeśli więc jesteśmy teraz w sytuacji odczuwania SAMOTNOŚCI, to zdajmy sobie sprawę, jak chcemy ją widzieć i przyjmijmy potem odpowiedzialność za swój wybór.
Czy to jednak łatwo samemu sobie być światłem?
W ostatecznym rozrachunku, każdy z nas musi rozwinąć w sobie zdolność wędrowania w ciemności bez żadnego towarzystwa, map, czy przewodnika.
Gdy jesteśmy Sami, to i tak nie jesteśmy Sami.
Pomiędzy samotnością a osamotnieniem jest ogromna różnica.
Gdy jesteśmy osamotnieni, to myślimy o kimś, do kogo tęsknimy. To stan dla nas negatywny, obniżający energię. Można czuć, że byłoby lepiej, gdyby ten ktoś był obok: przyjaciel, żona, mąż, matka. Byłoby dobrze, a tej osoby nie ma. Osamotnienia to nieobecność drugiej osoby.
Samotność jest bardzo pozytywna, oznacza własną obecność. Oznacza bezmiar tej obecności. Można poczuć i być przepełniony tą obecnością, że wystarczyłoby na wypełnienie całego Wszechświata i nie ma potrzeby posiadania czegokolwiek innego.
A jak to jest u Ciebie?
