- „Świat szuka „swego” w zewnętrznej rzeczywistości. Pragnie odnaleźć pokój, radość, zadowolenie, mieszkanie, towarzystwo lub zasoby z zewnętrznej sfery ludzi i przedmiotów.
Jednak słowa Mistrza mówią, iż „Królestwo moje nie jest z tego świata”
Z chwilą gdy człowiek zwraca się w stronę duchowej ścieżki, zaczyna wyraźnie dostrzegać, że wszelka broń tego świata nie służy jego dobru; że ziemskie sposoby zabezpieczania się nie służą mu; że sposób, w jaki świat osiąga swoje dobro, nie służy mu. Jeśli zastanowić się nad słowami: „Królestwo Życia wewnątrz was jest”, to natychmiast staje się jasne, że szukanie „swego” na zewnątrz jest nieskuteczne. Szukać tego należy wewnątrz.
Duchowi nauczyciele wszystkich czasów są co do tego zgodni.
Życie duchowe opiera się na umiejętności kontaktu z Opatrznością. I niech raz na zawsze będzie dla wszystkich jasne, że Opatrzność istnieje. Nie tylko istnieje, ale jest na wyciągnięcie ręki. Poeta mistyk mówi wprost, że jest Ona bliżej niż własny oddech; że jest bliżej niż nasze ręce i nogi. Mistrz mówi nam, że Królestwo Boga jest wewnątrz nas.
- Jeśli więc nie doświadczamy życia wiecznego – tudzież wieczności życia – jeśli nie żyjemy w harmonii, w pokoju i w dostatku, do których przecież jesteśmy uprawnieni jako dzieci Boga, to bądźmy szczerzy i przyznajmy, że jeszcze nie poznaliśmy Życia; że nie znamy Go we właściwy sposób.
„Zapoznaj się z Nim i zawrzyj pokój, a przez to najlepsze miej owoce”. On wyprostuje twe ścieżki i pokój zamieszka w tobie.
Znać Go właściwie znaczy mieć wyprostowane wszystkie ścieżki i cieszyć się pokojem. W rzeczy samej oznacza to otrzymywanie błogosławieństwa życia wiecznego, życia w harmonii – dobrego życia.
Skoro owa Opatrzność stanowi indywidualny byt, to nasze dobro wcale nie przychodzi do nas z zewnątrz – trzeba się z nim kontaktować od wewnątrz. To natychmiast zmieniło moje pojmowanie, a tym samym zmieniło moje życie. (Autor)
- Jak zapewne wiesz, Życie ma sposoby, by spełniać nasze potrzeby na różnych poziomach – natrafiłem na wiersz Roberta Browninga, w którym autor stwierdza, że nie wolno nam otwierać drzwi, by dobro wchodziło do nas od zewnątrz, ale raczej otwierać je po to, by cały splendor uwięziony wewnątrz nas mógł się uwolnić.
Innymi słowy wszystko co dobre, wszystko co wieczne i nieśmiertelne, wszystko co pochodzi od Boskości, od Świadomości i od duchowości jest już wcielone wewnątrz nas, ale musimy utorować drogę na zewnątrz, by uwięziony splendor wydostał się.
Obserwuj cud, który się wydarzy, gdy tylko zdasz sobie sprawę, że cały splendor Opatrzności – ta nieskończona miłość, to nieskończone życie, ta boska mądrość, ta chwała duchowa, Pocieszyciel – jest już wewnątrz ciebie.
- Od tej chwili przestajesz oczekiwać czegokolwiek ze strony innych ludzi.
Partner życiowy pozbywa się poczucia uzależnienia od swej ukochanej osoby; partner w biznesie przestaje mieć poczucie uzależnienia od stanowiska, od inwestycji czy interesów w ogóle.
Człowiek uświadamia sobie, że chociaż jego zasoby mogą przychodzić poprzez te kanały, to ich źródło
znajduje się wewnątrz niego. Dzięki takiemu zrozumieniu otwierają się nowe i lepsze perspektywy. Nawet jeśli jedna droga zostałaby zamknięta, uzyskujesz wewnętrzną pewność, że inne otworzą się, gdy tylko zajdzie taka potrzeba.
- Zasoby są Duchem
Zasoby są duchem i znajdują się wewnątrz ciebie. Nigdy nie są widzialne i nigdy nie staną się widzialne. Są niewidzialne dla ludzkiego oka; niewyczuwalne przez zmysł dotyku; nie da się ich usłyszeć ani skosztować. To, co obserwujesz w świecie zewnętrznym, to jedynie formy, jakie owe zasoby przyjmują w postaci pieniędzy, jedzenia, ubrania, mieszkania, środków transportu, kapitału obrotowego, itp.
Twoja duchowa przenikliwość potwierdzi, że tak właśnie jest. Później ujrzysz dowody na to – nie przez dostrzeżenie zasobów, lecz form, które zasoby przyjmują.
Zasoby są czymś nieskończonym i wszechobecnym, gdziekolwiek byś był. Wystarczy, zdać sobie sprawę, że nie musimy żywić się wczorajszą manną ani nie musimy gromadzić jej dziś na jutro – zasoby są bowiem nieskończone.
Prawda, podobnie jak zasoby, jest niewidzialna i niesłyszalna. Nigdy nie zobaczysz Prawdy, ani nigdy nie usłyszysz Prawdy. Prawda znajduje się w tobie. Prawda jest duchem i Prawda jest Opatrznością. To, co czytasz w książce albo co słyszysz, to zaledwie symbole Prawdy.
- Namacalne i nienamacalne – widzialne i niewidzialne
Owoce wiszące na drzewach albo łany zbóż rosnące na polach to jedynie symbole zasobów. Same nie są jednak zasobami, gdyż te są niewidoczne i znajdują się wewnątrz ciebie.
Przepływ zasobów działa w środku drzewa i objawi się o właściwej porze jako kolejny plon pomarańczy. Gdy i ten plon zostanie zebrany, zasoby nadal nie zostaną zużyte, ponieważ ponownie pojawią się w następnym sezonie jako forma zasobów.
Wojny i kryzysy pozbawiły wielu ludzi dobytku, dóbr i obfitości, przez co doświadczyli oni braku i ograniczeń, czasami wręcz totalnego braku. A jednak niektórzy z nich byli w stanie ponownie „stanąć na nogi”; niektórzy nawet mocniej niż przedtem, ponieważ mimo iż stracili pieniądze, nie stracili zdolności
zarabiania. Nie stracili swoich zasobów. Wciąż byli inteligentni, wciąż mieli energię, pomysły i inspiracje, które stworzyły ich pierwotne bogactwo.
Idee, wizje, pomysły, inspiracje, inteligencja, mądrość, służba lub miłość generują formy zasobów, ale same pozostają niewidzialne. Tylko rezultaty są widzialne.
- Częstym przypadkiem przy sprzedaży danego interesu jest wycena jego renomy. Osobiście znam jeden taki biznes, którego aktywa sprzedano za pół miliona dolarów, a reputację za milion. Dobra reputacja, choć niewidoczna, była warta więcej niż fizyczne aktywa firmy. Nikt bowiem nigdy nie będzie w stanie zobaczyć, usłyszeć, posmakować, dotknąć czy powąchać dobrej reputacji. TO jest nienamacalne.
Podobnie jest w przypadku poetów, pisarzy, rzeźbiarzy, malarzy lub kompozytorów. Ich niewidzialne talenty to właśnie substancja, z której wyłania się to, co odbieramy jako widzialne w postaci wierszy, książek, obrazów, nauk lub innych form sztuki. Ich zasoby są ich wewnętrznym światłem, ich natchnieniem.
- Zasoby są ucieleśnione w nas
Błędem większości nauk religijnych jest wiara, że zasoby są czymś, co do nas przychodzi, przez co dużo czasu zwyczajnie marnuje się na modlitwę w intencji otrzymania tego.
Wiemy, że takie duchowe cechy jak spójność, lojalność, moralność, uczciwość i miłosierdzie są wbudowane w naszą świadomość. Nie modlimy się przecież, by zostały do nas dodane – są właściwościami, które wyrażamy. To, czy wyrażamy je do końca zgodnie z naszym rozumieniem czy nie, jest już inną kwestią.
Zasoby są czymś tak samo duchowym jak powyższe cechy. One również nie są czymś, co do nas przychodzi; one są w nas już zawarte, a my musimy je wyrażać”
Fragment „Niewidzialne zasoby” Joel S. Goldsmith
