Pragnienie rewanżu, to pragnienie wyrównania rachunków z ludźmi, którzy utrudniają nam realizację naszych potrzeb, albo nas obrażają.
U jego podłoża leży zwierzęca potrzeba bronienia się w razie ataku.
W przypadku ludzi, mściwość może stanowić motywację zarówno dla agresji, jak i rywalizacji.
- Zaspokojenie tego pragnienia może dać poczucie słodkiej zemsty, niezaspokojenie budzi wojowniczość i gniew. Czujemy się sprowokowani do walki, gdy zagrożony jest nasz status, zajmowane przez nas terytorium lub nasze dzieci. Inne bodźce to też: rywalizacja o zasoby, dostęp do partnerów,obcy lub dziwni ludzie, przejawy niechęci ze strony innych.
Mamy możliwość postępowania w sposób pokojowy i pojednawczy, aby poradzić sobie z objawami agresji. Do zachowań tego rodzaju należą gesty uległości, dzielenie się, wspólna zabawa, przeprosiny, uścisk dłoni, czy też pocałunek.
Zachowanie pojednawcze symbolizuje koniec konfliktu i służy zredukowaniu ryzyka przyszłych konfliktów.
- Pragnienie rewanżu motywuje ducha rywalizacji. Ludzie skłonni do rywalizacji niekoniecznie są agresywni, ale chętnie wchodzą w konfrontację z innymi i zależy im na wygranej.
Ludzie o silnym podstawowym pragnieniu rewanżu chętnie wchodzą w konfrontacje. Cenią sobie rywalizację i zwycięstwo. Typowe dla nich cechy osobowości to: waleczny, ambitny, niekiedy agresywny, gniewny, kłótliwy, skłonny do bójek.
Ludzie o słabym podstawowym pragnieniu rewanżu unikają konfrontacji, walki i przemocy. Często ich pierwszym odruchem jest raczej kooperacja niż rywalizacja. Szukają sposobów przyjaznego rozwiązania problemu. Cenią sobie pokój, współpracę kompromis, działanie bez przemocy. Potępiają konflikt, rywalizację, wygrywanie, walkę i kłótnie.
Typowe dla nich cechy osobowości to skłonność do współpracy, życzliwość, łagodność, ugodowość.
Ludzie o elastycznym podejściu do rewanżu uzależniają swoje podejście od okoliczności i nie są przywiązani do tego motywatora w swoim życiu.
Zapraszam do poznania swoich wewnętrznych motywatorów
