Świadomość – ośrodek szósty
Z poziomu 6 ośrodka, życie widziane jest pewnego dystansu, przypominając film przewijający się przed oczami obserwatora. Możliwe jest neutralne widzenie bez emocji, bez ulegania euforii i depresji różnych zdarzeń z życia, nie ma po raz pierwszy, żadnego oceniania lub osądzania przebiegu i tempa własnego rozwoju, co daje skutek w postaci niezakłóconego spokoju.
- Widzenie własnych zachowań na tle wydarzeń filmu życia umożliwia podejmowanie spokojnych wyważonych decyzji.
- Akceptacja przebiegu i zmienności tych wydarzeń w połączeniu ze świadomością słuszności wszystkiego tego, co się dzieje, daje totalną bezkonfliktowość, sprawiają też, że wszystkie wydarzenia i tak przynoszą korzyści i nauki nawet jeśli zachodzą w sposób nieprzewidziany.
- Wzloty i upadki, wcześniej doświadczane jako część własnego życia, teraz ustępują miejsca trzeźwemu widzeniu siebie i otaczającego świata jako harmonijnego continuum, nie ma wydarzeń zakłócających, wprowadzających dysharmonie lub konflikt, gdyż wszystko jest częścią życia osoby je doznającej.
- Pojawia się świadomość tego, że nawet na najbardziej zaawansowanym poziomie rozwoju, jedynie odgrywamy pewne role w teatrze życia.
To doznanie może też przysporzyć pewnych kłopotów, gdyż poczucie ogromu względności, może stanowić kontr-ciężar dla uzależniających poglądów wcześniejszych ośrodków. Dualizm takiego postrzegania jest teraz w fazie końcowej, ale wyjście poza niego wymaga pewnego wysiłku.
Praca z własną świadomością, wcześniej wymagająca konkretnych metod i technik, teraz może polegać na korzystaniu z sytuacji życia, jako technik – przeżywanie codziennych czynności, relacji z ludźmi, staje się najbogatszym źródłem doświadczania siebie i pogłębiania swojego rozwoju.
- Proces przemiany w lustro dla innych dobiega kresu. Im wyższa jest świadomość człowieka, tym bardziej opinie o nim wynikające z relacji z innymi ludźmi będą opisywać i odzwierciedlać stan i świadomość osób komentujących – na 6 poziomie świadomości, praktycznie wszystkie komentarze są opisem stanu ich nadawców.
Ta sama klarowność widzenia ról odgrywanych w świecie może stać się pułapką – możliwe jest kurczowe trzymanie się jakiś roli i bronienie jej, jako wizerunku siebie, będącego „ponad”, bez względu na to czy jest to rola piosenkarza, motocyklisty, malarza, ogrodnika czy duchowego nauczyciela.
Im wyżej wspina się energia człowieka, tym subtelniejsze i tym mocniejsze może być jego ego – bufor oddzielający go od własnych, wewnętrznych przeżyć w kategoriach nie uwarunkowania.
Sposobem uniknięcia tej pułapki jest widzenie, rozumienie, że każdy ma swoją drogę w życiu, a jedyne słuszne rozwiązania nie istnieją.
Względność życia widoczna staje się chociażby w tym, że to, jaką rolę odgrywasz i kim jesteś, jest skutkiem tego, w jakich warunkach się urodziłeś i wychowałeś. Gdyby te warunki były inne broniłbyś zupełnie innych wartości systemów i cech, a zatem nie ma uniwersaliów, a zachowania są skutkiem wcześniejszego zaprogramowania, zakodowania określonych informacji, w które bezkrytycznie przyszło ci uwierzyć – widzenie tego daje możliwość wyjścia poza tę subtelniejszą z granic – granicę własnej subiektywności.
